Kliknij tutaj --> 🐻‍❄️ jąkanie u dzieci na tle nerwowym

KOBIETA, 31 LAT ponad rok temu. Zaburzenia oddychania Pediatria Medycyna rodzinna Dziecko Nos. Lek. Paweł Baljon. 77 poziom zaufania. Witam serdecznie. Prawdopodobnie jest to związane z infekcją górnych dróg oddechowych. Wskazana jest wizyta u lekarza. redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie. – Wtedy dziecko naśladuje ten sposób mówienia i mówi na przykład „aaauto”. I tu też jest miejsce na pracę z logopedą, który ćwiczy z dzieckiem płynne mówienie i pomaga pozbyć się nawykowego jąkania – wyjaśnia Ługowska. Najdłużej leczy się jąkanie na tle nerwowym. Należy odchylić główkę dziecka na bok, by jak najbardziej zmniejszyć ryzyko zachłyśnięcia się wydzieliną z dróg oddechowych. Możemy też trzymać je na rękach, ale tak, by nie krępować ciała dziecka. Należy skontrolować drożność dróg oddechowych, czyli sprawdzić, czy dziecko może swobodnie oddychać. Jąkanie się dzieci - skąd się bierze i co jest przyczyną? Jaki specjalista może pomóc? Jąkanie się dzieci jest zazwyczaj bardzo stresujące dla nich samych i ich rodziców. Przyczyn dziecięcego jąkania może być wiele. Niezależnie od tła problemów z Redakcja Medonet Poster: Nastolatek z jąkaniem: studium przypadku na tle modelu ICF Poster: Kształtowanie postaw asertywnych i nabywanie umiejętności radzenia sobie z mobbingiem przez dzieci jąkające się – studenckie warsztaty antydyskryminacyjne Poster: Wspieranie dziecka jąkającego się w grupie przedszkolnej (wersja anglojęzyczna) Site De Rencontre Serieuse Gratuit Sans Inscription. Objawami tików nerwowych są: wzruszanie ramionami, szybkie ruchy kończyn oraz mruganie powiekami. Leczenie skurczów mięśni odbywa się przy pomocy leków i psychoterapii. Objawami tików nerwowych są: wzruszanie ramionami, szybkie ruchy kończyn oraz mruganie powiekami. Leczenie skurczów mięśni odbywa się przy pomocy leków i psychoterapii. Tiki nerwowe są mimowolnymi skurczami mięśni, powstającymi na tle nerwowym. Dolegliwość może obejmować całe ciało bądź jego część, na przykład głowę. Nasilaniu tików u dzieci sprzyja stres i problem z wyrażaniem emocji. Kasia gotuje z ziemniaki w mundurkach Objawy występowania tików nerwowych u dzieci Tiki nerwowe mogą być ruchowe (motoryczne) lub wokalne (głosowe). Do najpopularniejszych rodzajów niekontrolowanych skurczów mięśni należą: mruganie powiekami, wzruszanie ramionami, zaciskanie powiek, zaciskanie pięści, wzdryganie, kręcenie szyją, ruchy kończyn, ruchy głowy, podskakiwanie, pocieranie ciała, gwizdanie, niekontrolowany śmiech, głośne oddychanie, wzdychanie, pociąganie nosem, chrząkanie, mlaskanie, mruczenie, sapanie, pokrzykiwanie. Diagnozowanie tików nerwowych u dziecka Rodzic powinien obserwować dziecko, by potwierdzić lub wyeliminować u niego tiki nerwowe. Należy zwrócić szczególną uwagę na wyżej wymienione objawy i sprawdzić, czy maluch wykonuje te czynności świadomie, czy mimowolnie. Wszelkiego rodzaju pokrzykiwania lub nagłe ruchy kończynami mogą być oznaką chwilowego zdenerwowania. W przypadku podejrzenia tiku nerwowego, warto skontaktować się z lekarzem pierwszego kontaktu, neurologiem i psychologiem. Leczenie tików nerwowych u dzieci W przypadku, gdy tiki nerwowe utrudniają dziecku codzienne funkcjonowanie lub trwają ponad rok, należy udać się do neurologa. Lekarz zaleci kurację farmakologiczną, najczęściej neuroleptykami. Leki te wpływają na układ nerwowy, jednak mogą też osłabić koncentrację i zdolności do nauki. Neurolog może też zaproponować zażywanie ziołowych środków uspokajających oraz tabletek z kwasami omega, niacyną, magnezem, kwasem foliowym i witaminami z grupy B. Warto również pójść na wizytę do psychologa dziecięcego. Specjalista sprawdzi, czy tikom nerwowym nie towarzyszą zaburzenia emocjonalne, a także doradzi, jak załagodzić ataki skurczów. Poza tym psycholog może zalecić psychoterapię. Zasady postępowania w przypadku tików nerwowych u dzieci Spożywanie słodyczy i stresujące sytuacje prowadzą do nasilenia niekontrolowanych skurczów mięśni. Z tego powodu warto poznać zasady postępowania w przypadku wystąpienia tików nerwowych.: Z diety dziecka należy wyeliminować słodycze (głównie czekoladę), nabiał, napoje gazowane oraz produkty bogate w konserwanty. Dziecko powinno jeść posiłki regularnie (co 3 godziny), wysypiać się (około 8 godzin snu), codziennie przebywać na świeżym powietrzu (co najmniej przez godzinę), uprawiać sport (trzy razy w tygodniu po godzinie) i odpoczywać po powrocie ze szkoły. Rodzice i bliscy nie powinni zwracać uwagi na dziecko, gdy wystąpi u niego tik nerwowy. Warto rozmawiać z dzieckiem i pozwolić mu na wyrażenie swoich emocji. Należy unikać stresu, hałasu, zmian otoczenia oraz przegłodzenia dziecka. Stres może wywołać tiki nerwowe. Jednym z tików u dzieci jest mruganie oczami. Niekontrolowane ruchy zdarzają się też w późniejszym okresie życia. Poznaj przyczyny tików nerwowych u dorosłych. Zaburzenia lękowe to grupa bardzo różnorodnych zaburzeń, które jednak mają wspólną genezę historyczną związaną z pojęciem „nerwicy”, a w ich powstawaniu, rozwoju i przebiegu bardzo istotną rolę odgrywają czynniki psychologiczne. Fot. Według klasyfikacji ICD-10 zaliczamy do nich zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (obsessive-compulsive disorder – OCD), reakcję na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne, zaburzenia dysocjacyjne, zaburzenia występujące pod postacią somatyczną oraz inne zaburzenia nerwicowe. W rozwoju zaburzeń nerwicowych ważną rolę odgrywają czynniki psychologiczne, przyczyny ich powstawania można rozważać w pełni, opierając się na tzw. modelu biopsychospołecznym. Uwzględnia on także czynniki biologiczne, środowiskowe, społeczne czy kulturowe. Ich złożoność rozpatruje się indywidualnie w przypadku konkretnego pacjenta i konkretnego zaburzenia. Ważne Osoby cierpiące na zaburzenia nerwicowe wymagają konsultacji specjalisty w celu prawidłowej diagnostyki i różnicowania z innymi zaburzeniami psychicznymi oraz chorobami somatycznymi. Leczenie zaburzeń nerwicowych powinno być kompleksowe, ale w znacznym zakresie tych zaburzeń leczeniem z wyboru jest psychoterapia i psychoedukacja. Oddziaływania te mają na celu zmianę podejścia pacjenta do przeżywanych przez niego dolegliwości i cierpienia oraz zmianę sposobu jego funkcjonowania, co może przynieść poprawę w postaci całkowitego ustąpienia objawów lub umiejętności reagowania na ich występowanie i radzenie sobie z nimi w sposób korzystny dla pacjenta. Z kolei farmakoterapia w niektórych przypadkach zaburzeń nerwicowych albo nie jest zalecana, albo stanowi tylko leczenie uzupełniające w określonych sytuacjach i stanach. Ale może być także podstawą długoterminowego leczenia, jak np. w przypadku niektórych zaburzeń lękowych (lęk napadowy/paniczny, lęk uogólniony, fobia społeczna), czy zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego. Zaburzenia lękowe w postaci fobii Do tej grupy zaburzeń zalicza się między innymi agorafobię, fobie społeczne czy specyficzne postacie fobii. Lęki fobiczne wywołane są jakimś (zawsze tym samym i dobrze przez pacjenta identyfikowanym) obiektywnie niegroźnym czynnikiem (zwierzę, przedmiot, zjawisko) czy wydarzeniem zewnętrznym lub sytuacją, które pacjent odbiera jako zagrażające, stara się ich unikać, a w ich obecności odczuwa znaczny dyskomfort, lęk, a nawet cierpienie. Już samo myślenie o takich sytuacjach może powodować pojawienie się lęku – lęku antycypacyjnego. Agorafobia występuje wtedy, kiedy pacjent odczuwa silny lęk przed tłumem ludzi, miejscami publicznymi czy sytuacjami, z których nie można się wycofać, uciec, uzyskać szybkiej pomocy, np. podróżowanie środkami komunikacji (zawłaszcza zatłoczonymi), przebywanie w kościele lub galerii handlowej, stanie w dużej kolejce. Nasilający się lęk agorafobiczny doprowadza do unikania takich sytuacji i narastających u pacjenta trudności z wyjściem z domu, aż do zupełnej niemożności opuszczenia miejsca zamieszkania bez towarzystwa innych osób. Agorafobii – gdy jest długotrwała i znacznie nasilona – mogą towarzyszyć objawy depresyjne. Częste jest również współwystępowanie agorafobii z napadami lękowymi. Fobia społeczna (zespół lęku społecznego) należy do najczęściej występujących zaburzeń psychicznych i dotyka około 5–10% populacji. W jej przebiegu występuje narastający lęk przed oceną i ośmieszeniem, poniżeniem, „zbłaźnieniem się” przed innymi ludźmi w sytuacjach społecznych, w których według pacjenta uwaga innych jest skoncentrowana na nim. Pacjent obawia się, że w sytuacjach społecznych będzie miał zupełną pustkę w głowie, nie będzie w stanie nic powiedzieć lub też to co powie, będzie nieodpowiednie, śmieszne, niemądre i nieatrakcyjne. Często pojawia się również obawa przed utratą kontroli nad sobą w tych sytuacjach. Lękowi towarzyszą ponadto często nieprzyjemne objawy somatyczne, kołatanie serca, uczucie braku tchu, gorąca, pocenie się, czerwienienie się, drżenie rąk i mięśni. Już samo wyobrażenie sobie takiej sytuacji może wywoływać silny lęk (antycypacyjny). Osoba dotknięta fobią społeczną jest zwykle przekonana, że wspomniane objawy są dla wszystkich widoczne i ją kompromitują i ośmieszają. Pacjent zdaje sobie sprawę z nadmierności przeżywanego lęku, nie potrafi jednak sobie z nim poradzić. Osoby te zazwyczaj nie mają problemu z przebywaniem w „anonimowym” tłumie ludzi. Natomiast mogą odczuwać lęk np. przed przebywaniem w małej określonej grupie osób (z wyjątkiem najbliższej rodziny), przed wystąpieniami publicznymi, spożywaniem posiłków w miejscach publicznych, korzystaniem z publicznych toalet, przed przebywaniem w obecności osób przeciwnej płci. Nasilający się w takich sytuacjach lęk doprowadza do stopniowego zaniechania uczestniczenia w takich sytuacjach, aż do całkowitego ich unikania. Powyższy obraz przedstawia tzw. uogólnioną postać fobii społecznej. Poza nią wyróżnia się również tzw. specyficzną (prostą) fobię społeczną, ograniczoną wyłącznie do nasilonej tremy i lęku przed publicznymi wystąpieniami (wygłaszanie wykładów, występy sceniczne, odpowiadanie na lekcjach). Objawy najczęściej rozpoczynają się w okresie dorastania i bez odpowiedniego leczenia mogą przyjmować postać przewlekłą, znacznie upośledzając codzienne funkcjonowanie społeczne i zawodowe. Nierzadko mogą współwystępować z nimi inne zaburzenia lękowe, afektywne (np. depresja) lub nadużywanie substancji psychoaktywnych. Osoby dotknięte fobią społeczną są narażone na większe ryzyko uzależnień – mogą za pomocą np. alkoholu próbować radzić sobie z przykrymi objawami, „dodawać sobie odwagi”. Takie działanie jest jednak nieskuteczne, a nawet może nasilać i utrwalać objawy. Skuteczne leczenie osób cierpiących na fobię społeczną obejmuje farmakoterapię i/lub psychoterapię. Czasami korzystne może być łączne zastosowanie tych metod. Niestety, osoby z fobią społeczną rzadko poszukują profesjonalnej pomocy, tkwiąc w przekonaniu że „taka już moja natura i nic się z tym nie da zrobić”. Farmakoterapia polega na przyjmowaniu niektórych leków przeciwdepresyjnych (np. inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksyna, bupropion, moklobemid). Czasami stosuje się tymczasowe i krótkoterminowe leczenie uzupełniające z wykorzystaniem pochodnych benzodiazepiny. W leczeniu osób doświadczających nieadekwatnego lęku przed wystąpieniami publicznymi pomocny bywa propranolol. Fobię społeczną należy odróżniać od tzw. zwykłej nieśmiałości. Oba te stany mają pewne cechy wspólne (odczuwanie nasilonego pobudzenia autonomicznego w sytuacjach społecznych – np. przyspieszona akcja serca, rumienienie się, pocenie się, słabiej rozwinięte umiejętności społeczne oraz unikanie sytuacji społecznych), jednak istnieją między nimi istotne różnice. Należy do nich przede wszystkim: nasilenie unikania sytuacji społecznych, poziom pogorszenia funkcjonowania społecznego i zawodowego oraz przebieg dolegliwości. Osoby nieśmiałe funkcjonują lepiej niż pacjenci z fobią społeczną, a występujące u nich objawy mają zmienny i przejściowy charakter (w przeciwieństwie do osób z fobią społeczną). Specyficzne (izolowane) postacie fobii – polegają na występowaniu u pacjenta silnego lęku aż do przerażenia włącznie w przypadkach ograniczonych do konkretnych, specyficznych sytuacji lub zjawisk. Może to być między innymi: ailurofobia – lek przed kotami, akrofobia – lęk przed przebywaniem na wysokości, arachnofobia – lęk przed pająkami, awiatofobia – lęk przed podróżowaniem samolotem, emetofobia – lęk przed wymiotami, hemofobia – lęk przed widokiem krwi, keraunofobia – lęk przed piorunami, kizofobia – lęk przez zanieczyszczeniami, klaustrofobia – lęk przed przebywaniem w zamkniętych, małych pomieszczeniach, kynofobia – lęk przed psami, nyktofobia – lęk przed ciemnością, odontofobia – lęk przed dentystą, leczeniem zębów, ofidiofobia – lęk przed wężami, zoofobia – lęk przed zwierzętami, i wiele innych. Funkcjonowanie społeczne osoby z takimi izolowanymi fobiami zazwyczaj zależy od jej możliwości unikania tych sytuacji. W przypadku nasilonego cierpienia i pogorszenia funkcjonowania można zastosować terapię behawioralną, z użyciem takich technik, jak systematyczna desensytyzacja (odwrażliwianie), która polega na powolnym oswajaniu danej osoby z lękorodną sytuacją poprzez stopniowe konfrontowanie jej z łagodną wersją lękotwórczej sytuacji. Farmakoterapię w przypadku fobii specyficznych stosuje się rzadko. Inne zaburzenia lękowe Stanowią one grupę zaburzeń lękowych, w przypadku których lęk nie jest ograniczony do konkretnych zewnętrznych przedmiotów czy wydarzeń życiowych, jak w przypadku fobii, ale jest tzw. lękiem nieokreślonym, niedającym się na początku przypisać żadnej konkretnej sytuacji ani też przewidzieć. Zalicza się do nich zaburzenia lękowe z napadami lęku (zespół lęku panicznego), zaburzenia lękowe uogólnione oraz zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane. Zaburzenia lękowe z napadami lęku (epizodyczny lęk paniczny) – polegają na nawracających niezależnie od konkretnej sytuacji napadach bardzo silnego lęku aż do poczucia przerażenia z wyraźnymi objawami wegetatywnymi (duszność, szybkie bicie serca, kołatania serca, ból w klatce piersiowej, zawroty głowy). Może towarzyszyć temu strach przed utratą kontroli, przed śmiercią, przed „zwariowaniem”, a także poczucie omdlewania (lub strach przed omdleniem). Czasem w trakcie silnego napadu lęku pojawia się również poczucie nierealności otaczającego świata lub siebie samego (objawy depersonalizacji i derealizacji) – potęgujące strach przed wybuchem choroby psychicznej. Jeśli epizody te wystąpiły w konkretnych sytuacjach, pacjent może zacząć ich w przyszłości wtórnie unikać. Przy czym wydarzenia towarzyszące takim napadom lęku nie są obiektywnie zagrażające. Napad lęku panicznego trwa zazwyczaj kilka, kilkanaście minut (rzadko dłużej) i ustępuje samoistnie. Często jednak pomiędzy napadami lęku panicznego utrzymuje się pewien poziom lęku przed następnym epizodem, tzw. lęk przed lękiem (inaczej lęk antycypacyjny). Zaburzenia lękowe uogólnione (inaczej nerwica lękowa) – związane są z występowaniem przewlekłego, uporczywego, nieprzypisanego do konkretnych sytuacji lęku, tzw. lęku wolnopłynącego. Może wyrażać się on przez ciągłe poczucie wewnętrznego napięcia, niepokoju, rozdrażnienia, także zaburzeniami koncentracji i uwagi, niemożnością relaksacji, odpoczynku, napięciowymi bólami głowy. Towarzyszą temu objawy wegetatywne, np. zawroty głowy, przyspieszone bicie serca, ból lub dyskomfort w klatce piersiowej, przyspieszony oddech, zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego. Jednocześnie pacjent wyraża szereg nadmiernych, nieadekwatnych do danych sytuacji obaw, zamartwia się o rzeczy przyszłe, które mogą się wydarzyć i być w jego poczuciu i „przewidywaniu” niekorzystne dla niego czy jego bliskich (typowe są np. ciągłe nawracające obawy o to, że z bliskimi pacjenta lub nim samym może stać się coś złego oraz obawy przed negatywnymi konsekwencjami swoich poczynań). Zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane – są rozpoznawane, kiedy współwystępują zarówno objawy depresyjne, jak i lękowe na podobnym poziomie nasilenia. Jednocześnie towarzyszą im okresowo objawy wegetatywne, jak np. przyspieszone bicie serca, duszność, drżenia ciała. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (nerwica natręctw) Polegają na występowaniu nawracających, stereotypowych natrętnych myśli (obsesji) i/lub przymusowych czynności (kompulsji). Pacjent próbuje się przeciwstawiać takim myślom lub czynnościom, ale próby te zazwyczaj są bezskuteczne. Mimo własnego sprzeciwu rozwijają się u chorego „niechciane” myśli (obsesje) lub przymusowo wykonuje on „niechciane” czynności (kompulsje). Zarówno myśli, jak i czynności są zazwyczaj przykre dla pacjenta. Obsesje mogą dotyczyć rzeczy czy wydarzeń nieprzyjemnych, obscenicznych, bluźnierczych, agresywnych, a niekiedy układają się natrętnie w całe ciągi myślowe. Mimo to pacjent uważa je za własne myśli. Podobnie wykonywane czynności kompulsyjne mogą być niechciane, ale pacjent „musi je wykonać” w celu zmniejszenia napięcia wewnętrznego narastającego przy próbie opierania się im. Mogą to byś pojedyncze czynności (np. natrętne mycie rąk, wielokrotne, pomimo wcześniejszego potwierdzenia, sprawdzanie zamknięcia drzwi, okien, wyłączenia gazu) aż do powtarzających się przymusowo zachowań złożonych z szeregu następujących po sobie, często bezsensownych zestawów czynności. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne mogą przebiegać z przewagą myśli natrętnych lub z przewagą czynności natrętnych. Ale także występuje postać tych zaburzeń, w której zarówno myśli, jak i czynności natrętne są równie mocno nasilone, mówimy wtedy o tzw. myślach i czynnościach natrętnych mieszanych (zobacz: Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne). Ostra reakcja na stres Zaburzenia stresowe pourazowe (zobacz: Trauma, stresor traumatyczny – czym jest uraz psychiczny?) Zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne) Zaburzenia z tej grupy rozpoznaje się u osób, u których dochodzi do utraty świadomej kontroli nad własną tożsamością, pamięcią, myśleniem, przeżywaniem czy własnym ciałem. Związane jest to ściśle z różnymi problemami, przede wszystkim z obszaru czynników psychologicznych i wynikających ze stresu (czynniki psychogenne). Zaburzenia te mogą się przejawiać w postaci dysocjacyjnej amnezji, fugi, osłupienia, transu i opętania, zaburzeń ruchu, drgawek, znieczuleń, czy utraty czucia zmysłowego. Wymagają w procesie diagnostyki bardzo uważnego różnicowania z innymi zaburzeniami psychicznymi i somatycznymi. Amnezja dysocjacyjna – polega na częściowej, rzadziej całkowitej, utracie pamięci, najczęściej na skutek traumatycznych wydarzeń życiowych. Zaburzenia pamięci mogą dotyczyć tylko jednego albo kilku obszarów życia związanych z tym wydarzeniem, a w pozostałych pacjent może funkcjonować prawidłowo. Fuga dysocjacyjna – pacjent w swoim zachowaniu wykonuje wiele różnych czynności, czasami bardzo złożonych (np. podróżuje daleko od miejsca zamieszkania), których potem nie pamięta (objawy amnezji dysocjacyjnej), nie wie np. gdzie był i w jakim celu. Osłupienie dysocjacyjne – polega na całkowitym niekontrolowalnym „odcięciu się” danej osoby od sytuacji, osób, miejsca, w którym się znajduje. Pacjent jest przynajmniej w znacznym stopniu przytomny, ale nie ma z nim jakiegokolwiek kontaktu emocjonalnego, słownego, czy wyrażonego w jego ruchu i zachowaniu. Trans i opętanie – mówimy o tym obszarze zaburzeń, kiedy niezależnie od własnej woli pacjent traci kontrolę nad myślami, przeżywaniem, ciałem, własną tożsamością z poczuciem (a czasami nawet z jego całkowitą utratą) jej kontrolowania przez „siły zewnętrzne”. Dysocjacyjne zaburzenia ruchu – przejawiają się zaburzeniami w poruszaniu poszczególnymi częściami ciała, np. kończynami; przypomina to częściowy niedowład lub – przy znacznym nasileniu – całkowite porażennie. Drgawki dysocjacyjne – zwane też napadami rzekomymi, przypominają drgawki w przebiegu pełnoobjawowego napadu padaczkowego, ale bez innych towarzyszących mu objawów, a świadomość pacjenta jest przy tym w pełni lub przynajmniej częściowo zachowana. Dysocjacyjne znieczulenia i utrata czucia zmysłowego – to psychogenne (niemające podłoża organicznego) zaburzenia czucia w zakresie różnych obszarów skóry czy narządów zmysłów, np. różnego rodzaju zaburzenia wzroku, słuchu, węchu. Inne zaburzenia dysocjacyjne – np. zespół Gansera (trudność w wykonywaniu niektórych prostych czynności czy odpowiedzi na najprostsze pytania, przy zachowaniu umiejętności działań złożonych czy odpowiedzi na skomplikowane pytania); osobowość podwójna (mnoga) – występowanie u danej osoby dwóch lub kilku osobowości, z własną odrębną tożsamością dla każdej z postaci i brakiem wzajemnych wspomnień pomiędzy nimi w trakcie „zmiany" osobowości. Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną Do zaburzeń tych zalicza się zaburzenia somatyzacyjne, zaburzenia hipochondryczne, zaburzenia autonomiczne pod postacią somatyczną, czy uporczywe bóle psychogenne. Pacjent skarży się na dolegliwości somatyczne, które mają wyraźny związek z czynnikami psychologicznymi, czego chory zwykle nie akceptuje w rozumieniu przyczyn swojego funkcjonowania i związanego z nim poziomu cierpienia. Zaburzenia somatyzacyjne – związane są z licznymi i ciągłymi skargami pacjenta na wiele różnych, często zmieniających się dolegliwości somatycznych, które niekoniecznie dotyczą konkretnej choroby czy chorób somatycznych. Zazwyczaj pacjent podaje objawy z zakresu różnych układów i narządów, np. układu oddechowego (duszność, przyspieszony oddech), układu sercowo-naczyniowego (przyspieszone bicie serca), układu pokarmowego (biegunki, zaparcia, wzdęcia, nudności) oraz cały szereg innych dolegliwości, jak bóle i zawroty głowy, poczucie mrowienia, cierpnięcia, swędzenia, czy pieczenia różnych obszarów ciała. Pacjenci często są poddawani wielu różnym badaniom zarówno podstawowym, jak i specjalistycznym, których wyniki nie odbiegają od normy. Dopiero konsultacja psychiatryczna (po wykonaniu tych badań) może ukierunkować dalszy sposób postępowania i leczenia takiego pacjenta. Zaburzenia hipochondryczne – polegają na przewlekłym, uporczywym przekonaniu pacjenta o występowaniu u niego co najmniej jednej poważnej choroby somatycznej, która według niego ma wiele niekorzystnych dla niego konsekwencji. Osoba na nie cierpiąca zazwyczaj skarży się na różne, ale niezbyt liczne, objawy związane z tą chorobą, które ją „potwierdzają”. Często nie mają one charakteru nieprawidłowego, patologicznego, ale przez chorego są tak odbierane. Pacjent, po wykluczeniu „chorób” przez lekarza, może „zmieniać” swoje „rozpoznania” na inne podczas kolejnych wizyt lekarskich, albo odnajdywać u siebie kolejne objawy będące „dowodem” choroby u niego „występującej”. Czasami tacy pacjenci odwiedzają wielu lekarzy różnych specjalności, ale mogą się czuć urażeni propozycją konsultacji psychiatrycznej. Zaburzenia (dysfunkcje) autonomiczne występujące pod postacią somatyczną – związane są przede wszystkim z podawanymi przez pacjenta skargami na dolegliwości związane z funkcjonowaniem układów kontrolowanych głównie przez nerwowy układ autonomiczny, układu sercowo-naczyniowego, oddechowego czy pokarmowego. Pacjent może zgłaszać np. objawy „nerwicy serca”, „nerwicy żołądka”, psychogennej biegunki, wzdęć, niestrawności, czkawki, przyspieszony oddech, przyspieszone bicie serca, drżenie ciała. Podaje też szereg innych objawów, które wiąże z danym układem czy narządem i skupia swoją uwagę na tych dolegliwościach i możliwych ich konsekwencjach, co daje mu poczucie cierpienia, pomimo prawidłowych wyników specjalistycznych badań diagnostycznych. Uporczywe bóle psychogenne – polegają na przewlekle występujących uporczywych silnych bólach, np. psychogennych bólach głowy czy dolnego odcinka kręgosłupa, które nie są związane z zaburzeniami czy chorobami somatycznymi, ale w ich powstawaniu i rozwoju główną rolę odgrywają czynniki psychologiczne. Inne zaburzenia nerwicowe Do kategorii tej zalicza się neurastenię i zespół depersonalizacji-derealizacji. Neurastenia jest zaburzeniem psychicznym związanym ze skargami pacjenta na tzw. „męczliwość psychiczną”, poczucie zmęczenia albo po wysiłku umysłowym, albo po nawet najmniejszym wysiłku fizycznym. Towarzyszą temu różne nieprzyjemne doznania fizyczne, np. napięciowe bóle głowy, zawroty głowy, bóle mięśniowe a także psychiczne: drażliwość, zaburzenia snu, niemożność odprężenia się, relaksacji i odpoczynku. Zespół depersonalizacji-derealizacji rozpoznaje się wtedy, gdy pacjent ma poczucie, że jego własne przeżycia, uczucia, myśli i pamięć nie należą do niego, „nie są jego” albo kiedy przedmioty czy osoby w jego otoczeniu sprawiają wrażenie nierealnych, „oderwanych od rzeczywistości”, „odległych”, czy też sztucznych (np. poczucie, że przedmioty dookoła to rekwizyty). Pacjent ma świadomość zachodzącej zmiany. Objawy takie mogą występować u osób zdrowych psychicznie np. w sytuacji przemęczenia, ale mogą też występować w przebiegu innych zaburzeń psychicznych, w tym nerwicowych. Czym jest jąkanie? Przyczyny jąkania u dzieci Rodzaje jąkanie jąkanie Objawy dzieci osobliwości logoneurosis Cechy nerwica jąkanie powikłań choroby diagnozy jąkania u dzieci Jak leczyć dziecko z jąkania? Kto traktuje jąkanie u dzieci? leczenie Leki jąkania u dzieci hipnozy masaż w jąkania ćwiczeń wdychając jąkania Lohorytmycheskye ćwiczenie korekcji jąkania u dzieci w specjalne urządzenia leczenia jąkania u dzieci środków ludowej leczenia domowego : rada Cechy rodzice edukacji rodzina Zaika Asaby zapobiec rozwojowi wad mowy? Jąkanie występuje u dzieci w wieku 3 - 5 lat, kiedy to aktywnie rośnie. Ten problem występuje u 2% dzieci i chłopców 3 - 4 razy częściej niż dziewczęta. Jąkanie to nie tylko problem języka jako obejmujące naruszeń OUN. Czym jest jąkanie? Kompleks wada wymowy, który pojawia się zaburzeniami rytmu, mimowolne przystanki i powtórzeń pewnych dźwięków podczas sprawozdań sądowych w wyniku artykulacji. Przyczyny jąkania u dzieci dziecko może zacząć się jąkać z różnych powodów. Należą do nich: dziedzicznej predyspozycji - zdefiniowany aparat mowy wada mowy towarzyszą lęki nocne, moczenie, lęk. Z reguły objawia się ona początkiem aktywności mowy, od około 2 do 3 lat. okołoporodowe uszkodzenie mózgu z powodu toksyczności, choroba hemolityczna noworodka, niedotlenienie płodu, niedotlenienie podczas porodu, urazy porodowe. Jąkanie u małych dzieci ze względu na uszkodzenie mózgu widoczne na początku działalności mowy. poważne choroby zakaźne - odra, krztusiec, zapalenie opon mózgowych, tyfus, zapalenie mózgu. Często z tego powodu u dziecka w wieku 8 do 9 lat obserwuje się defekt. Uraz czaszkowo-mózgowy. Częstą przyczyną defektu mowy u dziecka jest 5 lat. Rakhit. Hipotrofia. Z tego powodu może być jąkania w wieku 10 lat lub dziecka 3 - 4 lat. Mental przewrót - strach, konflikt, lęk, autorytarny styl wychowania, nadmierna względu na psychologiczne trudności w okresie dojrzewania może być jąkanie u młodzieży. Literatura naukowa opisuje przypadki jąkania w wieku przedszkolnym dzieci po konwersji z praworęczny do leworęczny. Również defekt może wystąpić po skopiowaniu języka badanego krewnego lub często związane z innymi zaburzeniami językowymi - tahylalyey, Dyslalia, nosowości, alalia, dyzartria. Rodzaje jąkania dla chorobotwórczych mechanizm uwalniania: logoneurosis lub neurotycznej jąkania u dzieci - zaburzenia funkcjonalne. Nevrozopodobnoe jąkanie - związana z organicznymi zmianami w centralnym układzie nerwowym. Rodzaj wady oczywiście mogą być: faliste ( wzmocniony lub osłabiona w różnych sytuacjach, ale nie całkowicie zniknął). Stały( ma stabilny przepływ). charakterze powtarzającym się( o charakterze powtarzającym mowy na tle dobrego samopoczucia). Charakter sądu jest jąkanie: tonik związane z ostrym wzmożone napięcie mięśni warg, języka, policzków, w wyniku przerwy w mowie. Klonycheskoe - charakteryzuje się wielokrotnym skurczu mięśni artykulacyjnych, i prowadzi do powtarzania jednego wyrazu lub dźwięku. Tonic-clonic. Tonik klonów. Artykulacja. Voice. Układ oddechowy. Mieszany. Stopnie jąkanie: Easy - konwulsyjne wahanie podczas spontanicznej mowy. Objawy są - Punktywny z językiem dialogowym i monologicznym. Ciężkie - skurcze mięśni językowych trwające, kłujące w różnego rodzaju wypowiedziach. Komunikacja jest trudna lub niemożliwa. objawy jąkania dzieci Główne objawy to: napady językowe, które występują podczas próby albo podczas rozmów, które występują pauzy w mowie lub powtarzania określonego dźwięku zacząć. Zaburzenia powierzchniowe, nerythemiczne, obojczykowe lub klatki piersiowej, brak koordynacji oddychania. Dzieciak zaczyna mówić po pełnym oddechu lub natchnieniu. mimowolne ruchy podczas mowy - mruganie, rozpalanie skrzydeł nosa, drganie mięśni. Wykorzystanie technik mowy do ukrycia wady - uśmiech, ziewanie, kaszel. Jąkanie w dzieciństwie często towarzyszą zaburzenia autonomiczne: tachykardia, pocenie się, bladość lub zaczerwienienie ciśnienia labilność skóry, krwi podczas rozmowy. Zobacz także: Dysleksja u dzieci: Objawy prawidłowe i odpowiednie leczenie osobliwości logoneurosis Ponieważ podstawie neurotyczną jąkanie jest psyhotravmyruyuschee silne emocje, zaburzenia mowy występuje ostro. U dzieci, zmniejszona aktywność językowa, wyrażona logofobiya i fiksacja na ciężkim dźwięku, drgawki są oddechowo-głosowe. Logoverosis ma charakter falowy - język jest pogarszany przez powtarzanie traumatycznej sytuacji. Cechy jąkania nerwicopodobnego Aktywność mowy wzrosła, krytyka jej defektu jest nieobecna. Język jest monotonna, niejasna, w przyspieszonym tempie. Dzieci mają ogólne zaburzenia ruchowe, słabe pismo i łagodne mimikę twarzy. Defekt zwiększa się wraz ze zmęczeniem, zwiększonym ładunkiem mowy, ale podczas jego względnie stałej. Powikłania choroby Następstwem jąkania może być: Naruszenie adaptacji społecznej. Zmniejszenie samooceny. Logofobia to strach przed językiem. Dźwięk-fobia - Boi się powiedzieć osobny dźwięk. Pogłębienie wady mowy. Diagnoza jąkania u dzieci badanie dziecko spędza z jąkania pediatry, logopedy, neurologa dziecka, psycholog, psychiatra. Ogromne znaczenie dla diagnozy i wyboru leczenia jest historia, informacje na temat języka i motorycznego rozwoju dziecka, informacji o okolicznościach i czasie wady mowy. do oceny stopnia wady i zidentyfikować jego możliwych przyczyn prowadzenia: Diagnostics mowę, podczas której ocenia: tempo, głos, oddech; Zaburzenia języka i silnika; sąd i artykulacja częstotliwości. Rozpoznanie ośrodkowego układu nerwowego przy użyciu: Reoencefalografii ; MRI; EEG. Jak wyleczyć dziecko z jąkania? Należy skontaktować się ze specjalistą, aby uratować dziecko przed jąkaniem. Co leczyć wada w konkretnym przypadku będzie w stanie powiedzieć tylko lekarz po przeprowadzeniu złożonego badania. Kto leczy jąkanie u dzieci? Defekt językowy pomoże wyeliminować drgawki artykulacyjne powstały na tle uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, konieczne jest połączenie neurologa dziecięcego z procesem medycznym. Jeśli przyczyną defektu językowego jest sytuacja psycho-traumatyczna - dziecko pokazuje pracę z psychologiem. Podstawą leczenia jest normalizacja funkcji mowy, w szczególności hamowanie centralne Brack. Metody leczenia obejmują: leczenie farmakologiczne ; Hipnoza; relaksujące kąpiele, masaże, gimnastyka oddechowa; akupunktura; specjalne terapie mowy, logarytmiczne; urządzenia antyspamkowe i specjalne programy komputerowe. Leczenie lekarskie U dzieci nie ma specjalnych zabiegów stomatologicznych, leczenie lecznicze służy jako uzupełnienie ogólnego przebiegu terapii. Leki stosowane w jąkaniu u dzieci: leki uspokajające ; leki przeciwdrgawkowe( Phoenibut, Epileptal); nootropowy( Actovegin, Piracetam); uspokajający( ekstrakt waleriany, ekstrakt ziołowy); homeopatyczne tabletki na żołądek dla dzieci( Tenothen dla dzieci). Farmakoterapia może być stosowany w jąkania u dzieci w wieku 3 lat. Leczenie jąkania u dzieci hipnoza Hipnoza pozwala zidentyfikować przyczyny usterki. U małych dzieci ta metoda nie jest stosowana. Z hipnoza może wyleczyć jąkanie u młodzieży. Język może poprawić się po pierwszej sesji. Aby całkowicie wyeliminować defekt, potrzebujesz 5 do 10 sesji. masaż w Fix jąkanie Stuttering można użyć akupresury - akupresury. Ta metoda przywraca regulację języka. Odpowiedni sposób uspokajający wpływ - ciśnienie na punkty akupunktury z ręki dalszej realizacji kolistymi ruchami. rozpocząć leczenie prędzej ten sposób, tym szybciej i bardziej efektywnie spowoduje. ćwiczenia oddechowe w jąkania wykonuje ćwiczenia oddechowe mające na celu budowanie mowy prawidłowe oddychanie stopniowo rozszerzane oddech, dzięki czemu powietrze, aby zaopatrzyć się wymawiając segmentów mowy o różnych długościach. ćwiczenia oddechowe skuteczny w leczeniu jąkania u dzieci w wieku 4 lat i starszych. Lohorytmycheskye ćwiczenie Lohorytmika - metoda oparta na wykorzystaniu komunikacji mowy z ruchu i muzyki. Streszczenie lohorytmycheskoho klasy wygląda następująco: zwiotczenia mięśni; gimnastyka oddechowa;Ćwiczenia artykulacyjne ; śpiewanie; gra na instrumentach muzycznych; relaksacja mięśni. Klasy Lohorytmycheskye stanie zrekompensować wad mowy, ujawniając zdolności dziecka i podnieść ta jest skuteczna w leczeniu jąkania w wieku przedszkolnym i starszych. Patrz także: nosowość u dzieci - rodzaje, diagnostyka i korekty zaburzeń mowy korekcji jąkania u dzieci w specjalne urządzenia antyzaykatelnыe Niektóre urządzenia pozwalają zayitsi usłyszeć mowę drugiego zwłoki, podczas gdy inni wykazać uaktualnienia języka lub hałasu ssania głos. Najbardziej efektywne urządzenia zwiększają lub zmniejszają głośność głosu. Leczenie jąkania w dziecięcych środków ludowej wykorzystaniem niekonwencjonalnych metod opartych na kojący i relaksujący efekt wielu naparów ziołowych. Zioła z jąkania dzieci: Dictamnus ; pokrzywa; rumianek; Melisa; Chmiel; Wrzos; Dziurawiec; pachnący korzeń; gęsi. Leczenie w domu: wskazówki rodzice Jeśli zastosujemy się do prostych zasad w połączeniu z główną metodę leczenia, poprawi to dziecko wkrótce. Mów spokojnie, powoli i czytelnie. Nie przerywaj swojego dziecka. przed wejściem do szkoły nauczyć dziecko kontrolować tempo mowy. Jeśli dziecko będzie mówić powoli, ale systematycznie, jego mowa będzie o wiele lepiej. Przeczytaj i zarezerwuj książkę z dzieckiem. Nie zmuszaj Zaika czytać na głos. Podczas komunikacji nie zapomnieć o kontakcie z oczami. nie przeciążać Zaika przypomnienia poprawnej wymowy. Cechy edukacji rodzinnej Zaika zwrócić szczególną uwagę na spokojną atmosferę w rodzinie - dziecko nie powinno usłyszeć płacz, kłótni, poczuć karę, aby zobaczyć ostre ruchy i gesty. śledzić codzienną rutynę pełnego 8-godzinnego snu. Jąkanie dzieci nie może być krytykowane. Konieczne jest, aby zwrócić większą uwagę na dziecko, chwalić go nawet z niewielkim powodzeniem. Nie nadmiernie oddają ich potomstwo, czy wszystkie jego zachcianki i pragnienia. W tym przypadku, psychologiczna trauma dla dziecka może być nawet niewielki odrzucenie czegoś. Bądź równie wymagający i równy dla dziecka. tyranem i nie karać dziecko, pozostawiając jeden w pokoju, szczególnie dobrze oświetlone. W zdaniu lepiej mu usiąść na krześle lub zaprzeczać dzieciak uczestniczyć w swoje ulubione gry. Jak zapobiec rozwojowi wad mowy? Zapobieganie jąkanie - wielkie zadanie dla rodziców i innych. Obejmuje on: Porządkowanie codzienności dziecka. Tworzenie spokój i przyjazną atmosferę w rodzinie. Unikanie autorytarnych metod edukacji. chronić dziecko przed urazami fizycznymi i psychologicznymi. Klasy dla rozwoju mowy - czytanie, rozmowy z dzieckiem. Ograniczenia kontakt zaykayuschymysya dziecka z krewnych lub zauważa Zayitsi powinny być zawsze nadzorowane neuropsychiatra i terapii mowy. nie czytać wiele książek dla dzieci, zwłaszcza, jeśli nie spełniają one wiek. Nie czytać w nocy przerażające historie, gdyż wywołuje poczucie ciągłym strachu: strachu, aby zobaczyć Baba Jaga, diabeł, piekło. Nie zezwalaj na długie oglądanie programów telewizyjnych. To przytłacza i męczy system nerwowy dziecka. Szczególnie negatywny wpływ mają transfery nieodpowiednie dla wieku. Nie przeciążać dziecka nowe doświadczenia( czytanie, kino, oglądanie TV) w remisji po leczeniu. Porozmawiaj z Zaika jasne, gładko( bez łamania jedno słowo od siebie), nie spiesz się, ale nie wymawia słowa lub sylaby skandowali. Starają się pogodzić dziecko ze zrównoważonych, dobrze mówiących rówieśników, nauczył się mówić jasno i wyraźnie. Zaika nie mogą angażować się w grę, która podnieca i wymaga występy uczestników językowych. Bardzo ważne taniec i muzyka, które przyczyniają się do ustawiania prawidłowego oddechu mowy, rytm, tempo. Przydatne lekcje śpiewu. Jąkanie nie jest sam i prędzej rodzice zwracają się do specjalisty, tym szybciej rezultaty będzie postępu wad mowy i wpływają na komunikatywną i adaptacyjne dziecka pojemności. Wideo Artykuł SHDK: Zajęcia z logopedą, jąkanie. Musztarda - dr Komorowski ZaholovokShDK: Lekcje z logopedą, jąkanie. Musztarda - dr Komorowski ZaholovokLechenye jąkanie. Jak leczyć jąkanie środków ludowej ZaholovokKak odzwyczaić dziecko od histerii?- Dr Komarovsky Jąkanie to zaburzenie płynności mowy, które objawia się wielokrotnymi powtórzeniami sylab, słów lub głosek, jak i ich przeciąganiem lub długimi zawahaniami przy niemożności wypowiedzenia części zdania. Jąkanie się dzieci, nazywane też czasami "zacinaniem się", występuje zazwyczaj pomiędzy 2. a 6. – 7. rokiem życia, kiedy dziecko uczy się mówić. Najczęściej pojawia się jednak w wieku 3 – 4 lat, czyli w wieku przedszkolnym. Problem jąkania się dzieci występuje we wszystkich kulturach i rasach, choć z różnym natężeniem. Przyjmuje się, że problem może dotyczyć około 2,5 proc dzieci poniżej 5. roku życia. Przyczyny jąkania się dzieci Naukowcy nadal nie są zgodni co do przyczyn jąkania się u dzieci. Nie został jeszcze ustalony jeden konkretny czynnik wywołujący to zaburzenie mowy u dzieci. Wśród najczęściej pojawiających się przyczyn jąkania u dzieci wymienia się narażenie na silny czynnik stresowy posiadanie rodzica jąkającego się – prawdopodobna predyspozycja genetyczna ubytek słuchu nieprawidłowe oddychanie długotrwałe problemy emocjonalne: strach, lęk, poczucie winy towarzyszące inne najczęstsze wady wymowy „Zacinanie się” - zależności w występowaniu problemu Częściej jąkanie się dzieci występuje u chłopców, co być może związane jest z odmienną budową mózgu pomiędzy dwoma płciami. Dziewczynki również miewają ten problem, ale występuje on rzadziej, również szybciej zanika. Przyjmuje się też, że jąkanie występuje trzykrotnie częściej u dzieci osób, które same mają problemy z jąkaniem. Nie ma do końca zgody wśród specjalistów, czy jest to zjawisko występujące na tle genetycznym, czy może też wynikać z naśladownictwa zachowań matki lub ojca. Innym czynnikiem mogącym zwiększać ryzyko jąkania się, są rodzice, którzy w za szybkim tempie mówią do dziecka, a do tego używają zbyt skomplikowanych i trudnych słów. Najczęściej mówi się o występowaniu tzw. jąkania rozwojowego. Często dziecko chce bardzo szybko wiele powiedzieć, ale nie ma wystarczająco opanowanej gramatyki i odpowiedniego zasobu słów, co utrudnia mu mówienie. Jąkanie się dzieci na tle nerwowym Bardzo często uznaje się, że za jąkanie się dzieci odpowiadają w dużej mierze nagłe sytuacje mocno stresowe lub stan przewlekłego poddenerwowania albo lęku. Niektórzy specjaliści dodają do tego również okoliczności, gdy dziecko przeżywa silne emocje, ale są to uczucia pozytywne, stanowiące silne bodźce utrudniające mówienie. Niezależnie od przyczyny jąkania, warto postarać się nie stresować dodatkowo dziecka, które ma problem z zacinaniem się. Odradza się poprawianie dziecka, krytykowanie go czy wyśmiewanie. Lepiej unikać zgadywania, co chce powiedzieć oraz zaleceń, aby się uspokoiło czy głęboko oddychało. Najlepiej jest dać dziecku czas i spokój, aby w swoim czasie wypowiedziało to, co jest dla niego ważne. Trzeba zadbać o to, aby dziecko jak najmniej stresowało się jąkaniem, ponieważ może to jeszcze spotęgować jego problemy i lęk przed mówieniem. Leczenie jąkania się dzieci i odpowiednie ćwiczenia W powszechnej opinii najczęściej występujące u dzieci jąkanie rozwojowe powinno ustąpić z czasem samo. Tak rzeczywiście dzieje w dużej liczbie przypadków, ale nie zawsze. Nie zmienia to jednak faktu, że warto udać się do specjalisty, kiedy dziecko zaczyna się jąkać. Przed wizytą zaleca się poobserwować dziecko przez kilka dni lub nawet tygodni, a swoje obserwacje zapisać. Warto zwrócić uwagę, w jakich sytuacjach dziecko się jąka, czy ma problem z określonym słowami, czy jąkanie ustępuje w konkretnych momentach, czy się zwiększa. Specjalistą, do którego należy się udać się, jest logopeda, który zbada dziecko i dzięki wywiadowi spróbuje ustalić przyczynę jąkania i zaproponuje leczenie poprzez odpowiednie ćwiczenia logopedyczne. Przy podjęciu sprawnego leczenia i ćwiczeń, które wykonywane będą nie tylko w gabinecie, ale też i w domu, dziecko może przestać się jąkać już po około 3 miesiącach. Chociaż nie jest to regułą. Warto zatem udać się po pomoc do specjalisty, ponieważ można szybko pozbyć się problemu i zaoszczędzić stresu oraz traumy u dziecka. Jąkanie u dzieci bywa przejściowe, czyli rozwojowe. Zwykle mija samoistnie, choć u niektórych dzieci się utrzymuje. Gdy dziecko przez dłuższy czas zacina się przy mówieniu, warto pójść do logopedy, nawet jeśli maluch ma dopiero dwa lata. Odpowiednio prowadzona terapia może pomóc pozbyć się problemu. Do specjalisty warto pójść zawsze, gdy w mowie dziecka pojawi się coś niepokojącego, nie tylko wtedy, gdy się jąka. Im wcześniej zacznie się terapię, tym lepiej. Wielu rodziców przyjmuje postawę: „samo minie’’, ale ocenę, czy dziecku potrzebna jest pomoc, lepiej zostawić logopedzie. To on oceni, czy jąkanie u dziecka trzeba leczyć, czy jest szansa, że samo ustąpi. Spis treści: Jąkanie – przyczyny Jąkanie u dzieci na tle nerwowym Czy jąkanie minie samo? Jakie objawy jąkania powinny zaniepokoić? Terapia jąkania u dzieci Ćwiczenia na jąkanie Czy jąkanie można trwale wyleczyć? Jąkanie – przyczyny Kalendarz rozwoju dzieckaNarzędzia dla rodziców Jąkanie pojawia się najczęściej między 2. a 3. rokiem życia. W tym czasie rozwój intelektualny dziecka przewyższa możliwości aparatu mowy – umiejętność wypowiadania myśli rozwija się dużo później niż umiejętność samodzielnego myślenia. Choć dziecko zna wiele słów, jego aparat mowy nie jest jeszcze dostatecznie sprawny. A wtedy może się jąkać, szczególnie jeśli jego wypowiedzi towarzyszą spore emocje. Dziecko zacina się, bo ma coś ważnego do powiedzenia lub obawia się, że dorośli nie słuchają go z uwagą. Czasem dlatego, że jest: speszone, ośmieszane, nakłaniane do recytacji wbrew swojej woli, wywołane do odpowiedzi z zaskoczenia. W takiej sytuacji zacina się na początkowej części wypowiedzi – powtarza sylaby, a nawet całe wyrazy. Bardzo często zacina się na spójnikach i przyimkach. Oto najczęstsze przyczyny jąkania się u dzieci: Opóźnienie rozwoju mowy lub artykulacji. Dziecko ma trudności z opanowaniem trudniejszych głosek i wypowiadaniem swoich myśli. Stres emocjonalny. Np. rozwód rodziców, choroba w domu, wypadek, zła atmosfera, wzmożone napięcie emocjonalne wywołane zbyt długim oglądaniem telewizji, graniem na komputerze. Występowanie jąkania w rodzinie. Nie musi być dziedziczne, maluch jąka się, bo je naśladuje. Przestrach. Np. gdy malec bardzo się czegoś zlęknie. Zaburzenia centralnego układu nerwowego. Czasami ciężki poród czy nieprawidłowości w życiu prenatalnym mogą uszkadzać mózg, co sprawia, że dziecko się jąka. Nasilenie jąkania zależy od pory dnia, samopoczucia, także od tego, czy wypowiedź jest o sprawach znajomych, minionych czy przyszłych. Jąkanie zanika, gdy osoba zacinająca się mówi wolniej, szeptem, w hałasie albo gdy... śpiewa. Jąkanie u dzieci na tle nerwowym Jąkanie często dotyka dzieci nadwrażliwe, które niepłynną mową mogą reagować nie tylko na bardzo stresujące sytuacje. Czynnikami wyzwalającymi jąkanie u dziecka mogą być: rozłąka z rodzicami narodziny rodzeństwa pójście do przedszkola czy zmiana środowiska silne pozytywne przeżycie, np. otrzymanie wymarzonego prezentu czy spotkanie z rodzicem po długiej rozłące. Czy jąkanie się minie samo? Większość dzieci wyrasta z tej niepłynności mowy nawet bez terapii. Nie ma jednak gwarancji, że rozwojowe jąkanie minie samoistnie. Im dziecko jest starsze, tym mniejsze są szanse na to, że samo przestanie się jąkać. Jakie objawy jąkania powinny zaniepokoić? Objawy, które powinny cię zaniepokoić to: tiki mruganie oczami ruchy głową grymasy twarzy, które towarzyszą jąkaniu. Bądź również czujna, jeśli dziecko coraz częściej się zacina. Niepokoić powinno także to, że dziecko, starając się poprawnie wysłowić, napina mięśnie twarzy i ma kłopoty z oddychaniem. Dopóki jest małe, nie zdaje sobie z sprawy, że jąkanie to jakiś problem. Ta świadomość przychodzi około piątego, szóstego roku życia. Wtedy może do tego pojawić się strach przed mówieniem, dziecko zacznie unikać pewnych słów, dźwięków. Niestety, silne emocje, które temu towarzyszą, sprawiają, że jąkanie się nasila. W takiej sytuacji terapia logopedyczna jest niezbędna, przyda się też pomoc psychologa. Terapia jąkania u dzieci Są dwie równoległe drogi leczenia jąkania: Zmiana postawy rodziców. Jąkający się maluch potrzebuje spokoju, cierpliwości i zrozumienia. Praca z dzieckiem. Nauka mówienia z opanowaniem napięcia mięśniowego i lęku przed mówieniem – z pomocą ćwiczeń oddechowych, relaksacyjnych, psychoterapii i ćwiczeń logopedycznych (ważne jest, by były one także prowadzone w domu). Jąkanie u dzieci w wieku szkolnym jest dla nich samych dużym problemem. O ile w przedszkolu rówieśnicy są na ogół bardziej tolerancyjni, to w szkole jąkające się dziecko może spotkać się z wyszydzaniem i prześladowaniem. Dlatego wadę warto leczyć wcześniej, zanim dziecko pójdzie do szkoły. Jeżeli jąkanie pojawi się dopiero w szkole, może to być znak, że dziecko zmaga się z napięciem emocjonalnym, które wywołuje niepłynną mowę. W takiej sytuacji trzeba skonsultować się ze specjalistą, ustalić przyczyny problemu i podjąć adekwatną do nich terapię. Jąkanie u dzieci – ćwiczenia W terapii jąkania stosuje się bardzo różne ćwiczenia, których celem jest kontrola nad oddechem i napięciem mięśniowym. Logopedzi często wykorzystują następujące ćwiczenia na jąkanie: ćwiczenia oddechowe: w pozycji leżącej nauka i doskonalenie oddechu brzuszno-przeponowego, dmuchanie na różne przedmioty, ćwiczenia oddechowo-emisyjne: długie wymawianie na jednym pełnym wydechu szeptem i głośno samogłosek: a, o, u, e, i, y, ćwiczenie szerokiego i miękkiego otwierania oraz zamykania ust i warg, ćwiczenia płynnego łączenia samogłosek: długie wymawianie na jednym pełnym wydechu szeptem i głośno samogłosek z tzw. chuchającymi przerywnikami, np. chao – chao – cho, chae – chae – che, ćwiczenia mówienia: terapeutyczne czytanie tekstu, opisywanie ilustracji, śpiewanie, recytowanie tekstu szeptem i głośno, ćwiczenia delikatnego startu mowy. Czy jąkanie można trwale wyleczyć? Tak, choć nie ma gwarancji, czy nie wróci (np. w chwili wielkich emocji). Ważne jest, aby dziecko jak najszybciej się z tym problemem uporało. Wprawdzie dzieci, które się jąkają, intelektualnie rozwijają się tak jak inne, ale zdarza się, że są źle traktowane przez rówieśników (maluchy są odrzucane przez grupę, wyśmiewane, nawet uważane za opóźnione w rozwoju, a jąkającym się dorosłym trudniej znaleźć pracę). Ciężko wtedy realizować swoje życiowe plany. Zobacz też: Jak rozwija się mowa 3-latka? Prawdy i mity o nauce mówienia Jak wygląda wizyta dziecka u psychologa?

jąkanie u dzieci na tle nerwowym